رمان تقاص ، , هما پور اصفهانی , تقاص

با غر غر از جا بلند شدم و نشستم، سپیده گفت:
- یالا دیگه حالا صدای قار و قور شکم آرمین تا بالا هم می رسه. 
با اینکه حوصله نداشتم با کسی روبرو بشم، ولی درستش نبود که پایین نرم. بلند شدم و بعد از مرتب کردن موهام بازم بدون اینکه خیلی به در و دیوار اتاق خیره بشم، همراه سپیده از اتاق خارج شدم. همه سر میز شام منتظر من بودند. خاله با دیدنم لبخند کمرنگی زد و گفت:
- خوبی خاله؟ اگه سرت هنوز درد می کنه تا یه قرص واست بیارم. 
به نشونه تشکر لبخند زدم و گفتم:
- نه خاله همون یه کوچولو خواب حالم رو خوب کرد، دیگه درد نمی کنه. 
- خب خدارو شکر. 
سر میز نشستم و با بقیه مشغول خوردن غذا شدم. هر از گاهی که سرم رو بلند می کردم، نگاه آبی داریوش رو روی خودم می دیدم، ولی وقتی متوجه می شد نگاش می کنم سریع نگاشو می دزدید. همین نگاه ها باعث شده بود همون یه ذره اشتهامو هم به کل از دست بدم. آخرین بار وقتی نگاهمون توی هم گره خورد، انگار داریوش اصلاً تو این دنیا نبود. چون نگاشو ندزدید و همونطور خیره خیره نگام کرد. چیزی توی چشماش موج می زد که منو می ترسوند. یه عشق کهنه و قدیمی! باورم نمی شد، ولی حقیقت داشت. نگاه داریوش همون نگاه گذشته بود. همون نگاهی که یه روزی حاضر بودم جونمو فداش کنم. دیدن این نگاه تنمو به لرزه انداخت و باعث شد غذا توی گلوم بپره. وقتی به سرفه افتادم، داریوش به خودش اومد و سریع لیوان آبی به دستم داد. سپیده هم که کنارم نشسته بود شروع کرد به ضربه زدن توی کمرم، وقتی حس کردم نفسم بالا اومده لیوان آب رو گرفتم و به زور تشکر کردم، ولی دیگه توی حال خودم نبودم. نگاه داریوش مثل مار روی خیال آشفته ام چنبره زده بود. با تشکر کوتاهی از خاله از جا بلند شدم. همه با نگاهشون دنبالم کردن. بی اراده دوباره به داریوش نگاه کردم و دیدم که تو چشماش نوعی ترس و نگرانی موج می زنه. واقعاً چرا داریوش این طوری بود؟! چرا نگاش همیشه در حال تغییر بود و ثبات نداشت؟ یه روزی پر از عشق و تمنا. یه روزی پر از کینه و نفرت و یه روز هم پر از دودلی و تردید، ولی نه! نگاه داریوش هیچ وقت رنگ نفرت به خودش نگرفت. حرفاش چرا، ولی نگاش هیچ وقت کینه اش رو نشون نداد. بی توجه به اون خودمو روی کاناپه انداختم و مشغول تماشای تلویزیون شدم. اما اگه کسی ازم می پرسید به چی نگاه می کنم 
نمی تونستم جواب درستی بهش بدم. چند لحظه بعد سپیده و آرمین و داریوش هم پیش من اومدن. همه توی ظاهر مشغول تماشای تلویزیون بودیم، ولی هر کسی توی عالم خودش سیر می کرد. لحظاتی توی سکوت گذشت تا اینکه سپیده آروم در گوشم زمزمه کرد:
- تولد داریوش که می یای؟
شونه هامو بالا انداختم و گفتم:
- نمی دونم. 
- نه دیگه اینطوری که نمی شه. یا بگو می یام یا بگو نمی یام تا من بدونم باهات چطوری حرف بزنم. 
- با من؟
- آره دیگه. اگه بگی می یام که توی پوشیدن لباس کمکت می کنم و می گم کدوم لباستو بپوشی و چه مدلی موهاتو درست کنی و ...
وسط حرفش رفتم و گفتم:
- و اگه گفتم نمی یام چی؟
- چنان پس گردنی بهت بزنم که تو طول عمرت نخورده باشی.
خنده ام گرفت و گفتم:
- خیلی خب می یام. خودم هم به این مهمونی نیاز دارم، چون خیلی وقته مهمونی نرفتم. فکر کنم واسه روحیه ام خوب باشه. 
- چه عجب تو آدم شدی! 
- بودم. نیاز به چشم بصیرت داشت. 
سپیده محکم بغلم کرد و گفت:
- کاش همیشه همینطور بلبل زبونی کنی. 
- از این خبرا نیست. حالا ولم کن که هم منو له کردی هم بچه اتو. 
خندید و از من جدا شد. دوباره گفتم:
- راستی سپید یادم رفت بپرسم از سام چه خبر داری؟